Uit England:
- David Hockney is na zijn eerste tentoonstelling in 1961 in één keer bekend geworden. Hij onderzocht in New York hoe de kunstenaars dingen weergeven. Zijn later gemaakte kunstwerken zijn op een kinderlijke stijl geschilderd, deze hadden als onderwerp: het leven van rijke mensen. Hij vindt zelf dat hij geen Pop Art maakte.
- Peter Blake had grote bewondering voor popidolen en filmsterren, dit was goed te zien in zijn kunstwerken. Hij maakte kunstwerken van al zijn idolen. Zijn kunstwerken waren een beetje nostalgisch, maar hij maakte ook gebruik van badges, scrabble- of plakletters en speelgoed.
Uit Amerika:
- Robert Rauschenberg maakte combinaties van van schilderijen en sculpturen. Hij maakte gebruik van huishoudelijke voorwerpen, zoals nagellak, tandpasta en verf. Zijn eerste kunstwerk wat half schilderij en half sculptuur was zorgde voor een schandaal in de kunstwereld van New York.
- Jasper Johns woonde samen met Robert Rauschenberg maar had niet dezelfde kunst manier. Hij had een veel filosofisere manier dan Rauschenberg die een meer uitbundige aanpak had. Hij gaf zelf geen betekenis aan al zijn werken, het was de bedoeling dat het publiek er zelf wat in zag, maar het was niet abstract.
- Roy Liechtenstein heeft veel herkenbare schilderijen gemaakt. Ze zijn te herkennen aan de rasterdruk, dit is te zien als je met een vergrootglas naar een krant kijkt. Hij haalde afbeeldingen uit de krant en uit tijdschriften, hij vergrootte die uit en kwam zo aan zijn rasterdruk. Zo heeft hij toch van elke afbeelding zijn eigen versie van weten te maken.
- Andy Warhol was geboren in een sloppenwijk, later begonnen als reclame tekenaar en groeide uiteindelijk uit tot een werldberoemde kunstenaar. Andy Warhol had al een eigen afstandelijke, emotieloze stijl toen hij reclame ontwerper was. Hij haalde de afbeeldingen niet letterlijk ergens vandaan, maar hij zeefdrukte de onderwerpen eerst. Meestal deed hij dit door eerst een foto te maken, dan door middel van de zeefdruktechniek liet hij de afbeelding heel vaak afdrukken.
Warhol wilde niet per se een afbeelding van de werkelijkheid maken, maar om bij het publiek een illusie van werkelijkheid te wekken. Als er bijvoorbeeld een Brillo-doos of een urinoir in een museum gezet wordt, dan is het denken van de Brillo-doos of een urinoir juist de kunst.
Warhols kunst betekent óf niets óf heel veel: je loopt eraan voorbij, of het zet je aan het denken. Maar zijn eigen uitspraken hierover moedigen daar niet toe aan: "Mijn schilderinstinct zegt: Als je er niet over nadenkt, is het goed. Zo gauw je moet gaan beslissen of kiezen, gaat het fout. Ik weet dat mijn denktijd niets waard is. Ik ga er vanuit dat ik alleen word betaald voor mijn doe-tijd".
- James Rosenquist werkte eerst net als Andy Warhol bij een raclame bureau, hij ontwierp billboards. Hij maakte zijn kunstwerken later op hetzelfde formaat. Hij kopieerde bijna afbeeldingen uit de reclame industrie, hij verknipte deze alleen een beetje.
- Tom Wesselmann heeft eigenlijk één grote kunst serie gemaakt: Great Americam Nude. Hij liet zien hoe het ''kunsthistorische'' naakt van de klassieke schilderijen gebruikt werd in reclame, maar ook in pornografie. Zijn afbeeldingen werden soms stillevens met naakte vrouwen en afbeeldingen van bijvoorbeeld sigaretten of flessen, die bepaalde gedachtes oproepen. Hij werkte veel met coulissewerking, een vrouw op de achtergrond kon net zo groot zijn als een sinasappel op de voorgrond. Hierdoor kreeg de afbeelding een nog andere indruk.
Later zette hij schilderijen in echt badkamers op het toneel. Het douchegordijn leek dan op een toneelgordijn wat aan de kant werd geschoven. Zo kwam het weer anders over op het publiek.
- Jim Dine was een wat persoonlijkere kunstenaar. Hij werd bekend doordat hij ook objecten opnam in zijn schilderijen. Hij wilde zelf niet tot de Pop Art gerekend worden, maar werd dat wel: “Pop Art houdt zich bezig met de buitenkant, ik met de binnenkant”. In 1967 vestigde hij zich in Groot-Brittannië, omdat hij zijn kunst meer Britse kunst vond, dan Amerikaanse.
Later zette hij schilderijen in echt badkamers op het toneel. Het douchegordijn leek dan op een toneelgordijn wat aan de kant werd geschoven. Zo kwam het weer anders over op het publiek.
- Jim Dine was een wat persoonlijkere kunstenaar. Hij werd bekend doordat hij ook objecten opnam in zijn schilderijen. Hij wilde zelf niet tot de Pop Art gerekend worden, maar werd dat wel: “Pop Art houdt zich bezig met de buitenkant, ik met de binnenkant”. In 1967 vestigde hij zich in Groot-Brittannië, omdat hij zijn kunst meer Britse kunst vond, dan Amerikaanse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten